Iemand anders…

Sleutelmaat Ernie en ik stonden tevreden bij Project 13C en trokken een blik Grolsch open toen Theo en nog Iemand Anders het erf op reden.

Theo Terwel is een motorrijder met pretoogjes. Hij vindt oud net zo leuk als nieuw en rijdt veel.  ‘ Iemand Anders’  had een probleem verklaarde Theo.

“Hij is herwederopgestapt, heeft dat daar – een duimgebaar naar de motor die tot voor kort alle vergelijkingstests ter wereld won – gekocht en heeft er geen schik mee. Ik dacht: ik laat hem eens zien waar jullie sukkels mee bezig zijn”.

Iemand Anders meldde dat hij het avontuurlijke vrijheidsgevoel uit zijn studententijd niet terugvond op zijn aankoop. “Je bent ook geen student meer, je bent al bijna dood. Wat dacht je van een rollator?” Met een glimlach op je gezicht kom je ver.

Iemand Anders stond wat verbijsterd naar het gedrocht op de heftafel te kijken.  Als je op elkaar ingespeeld bent snap je elkaar. “Kom, we gaan naar Hans” zei Ernie. In colonne gingen we op pad. Bij Velperbroek vroeg Theo: “Waar woont die Hans?” “In Amsterdam!”. Het licht sprong op groen.

Trouwens geen flauw idee of Hans thuis was.

Hans was thuis en liet zijn stoffige, maar eerlijk doorleefde Triumph Tiger zien.  Het ding had  een halverwege afgebroken toerentellernaald. De losse helft somberde onder in de teller schaal. De machine was in een vrolijke kleur sprankelend zwart gespoten. Ooit.

“Ga hem maar proberen, wij zitten hier tegen over. Op het terras.” wuifde Hans met een mollig handgebaar. Terrassen zijn helemaal top. En wachten doet goed.  Iemand Anders stapte nog wat onthutst op de matzwarte Scharreltriumph en reed met een sierlijke boog weg. De tramchauffeur zal de schrik intussen wel weer te boven zijn. Dik twee uur later kwam  Iemand Anders als herboren terug.

Hij grijnsde als een gedrogeerde smurf. : “Hij stopte er onderweg twee keer mee. Maar ik kreeg hem weer aan de praat.” Hij pakte zijn bier en dronk uit de fles. De midlifecruiser werd weer een kwajongen. Zijn ogen glunderden. “Een ouwe motorfiets is veel leuker dan een nieuwe vriendin” straalde hij. Hij kreeg een week romantische blik in zijn ogen. “De mijne heeft een dikke kont en kan goed koken. Die moet ik toch nooit weg doen.” We schoten collectief vol bij zoveel emotie.  Natuurlijk hebben wij Hollandse mannen ook gevoelens. We hebben alleen geen flauw idee wat we er mee aan moeten. En onze zachte kant? Die gebruiken we om op te zitten.

Wanneer je nu dus al Internettend een bijna überpefecte 1300 2007’er toursportfiets aantreft bij een keurige, ontspannen vijftiger met vieze handen , dan kan je heel scherp bieden. Het interesseert Iemand Anders echt niet meer. Hij heeft zijn Triumphje intussen voorzien van een normaal stuur en heeft weer het ouderwetse motorgevoel. Is er mee naar de Ardennen geweest. Met zijn Lief. Naar een hotelletje. Het was romantisch. En er hoefde op de heen en de terugweg maar twee keer wat gesleuteld worden. Net als in zijn studietijd. Mooi toch?